اتفاقات اخیر در سیاست خارجی منطقه ای کشورمان با دولت های عربی و مسلمان نشان دهنده ی چند موضوع است:
1. وقایع چند سال اخیر و پیروزی های جبهه ی انقلاب اسلامی و نفوذ انقلاب در کشورهای مختلف و حتی شمال آفریقا که با بیداری اسلامی و محوریت ایران همراه شد، موجب بسیج جریان های مرتجع منطقه ای برای مقابله با ایران شود. مسئله ای که با جنگ در سوریه و سپس تغییر حاکمیت و تمرکز زدایی از بیداری اسلامی در مناطق شمال آفریقا و خریدن حامیان منطقه ای جمهوری اسلامی ایران همانند سودان، جیبوتی و دیگر کشورهای اقماری راهبردی ایران شد. به طوری که شاهد هستیم ظرف مدت کوتاهی اوضاع از حالت تهاجمی به سمت تدافعی در تاکتیک تغییر کرد و جمهوری اسلامی ایران حصر افکار عمومی کشورهای عربی شد. سناریویی که به سرکردگی عربستان سعودی و با رویکرد تقابلی شیعه - سنی آغاز و از ظرفیت حج و حرمین شریفین استفاده شد. در ادامه استفاده از عنصر عربی - عجمی نیز به کمک سعودی ها آمد.
2. تمرکز سیاست خارجی در مسیر پرونده ی هسته ای و گره خوردن آن به سیاست داخلی و وعده های ریاست جمهوری موجب شد تا بسیاری از بخش های وارت خارجه به حوزه ی پرونده ی هسته ای و مناقشه ی 5+1 درگیر و حجم سیاستگذاری در مسیر منطقه ای کاهش یابد. تا جایی که بسیارید سیاست خارجی کشور را تک بعدی و گذر از نگاه منطقه ای تعریف می نمایند. مسئله ای که بیشتر از گذشته به کاهش سطح روابط منطقه ای موجب شد. هرچند تبلیغات کشورهایی همانند عربستان سعودی و اشغالگران قدس شریف، پس از توافق هسته ای بیشتر به این تعارض و نگاه دامن زد.
3. ورود بازیگران جدید منطقه ای همانند انگلیس به غرب آسیا، سناریوی جلوگیری از تغییر هژمونی سابق و قدرت یابی قدرت های نوظهور گردید. مسئله ای که با گرایش آمریکا به شرق آسیا بیشتر نشان می دهند و سعودی ها و دولت های اقماری خلیج فارس جهت عدم رشد قدرت انقلاب اسلامی و افزایش سطح نفوذ آن با قردادهای امنیتی - نظامی دول اروپایی همانند انگلیس و فرانسه می خواهند مقابله نمایند.
بر همین اساس بایستی منتظر بود و دید چه وقایعی در حال رخ دادن و اثر بخشی در سطح منطقه ای است و آیا صبر استراتژیک جمهوری اسلامی ایران تغییر می یابد یا خیر؟
نظراتی که حاوی توهین یا افترا به اشخاص ،قومیت ها ،عقاید دیگران باشد و یا با قوانین کشور وآموزه های دینی مغایرت داشته باشد منتشر نخواهد شد - لطفاً نظرات خود را با حروف فارسی تایپ کنید.